Methadon
In dit hoofdstuk moet methadon absoluut genoemd worden, want het werd ooit geïntroduceerd om heroïneverslaafden te helpen stoppen, maar inmiddels heeft het zijn eigen kring verslaafden. Als een heroïneverslaafde wil afkicken, kan methadon in een afbouwende dosis worden voorgeschreven. Als het afkicken niet lukt, of de verslaafde wil dat niet, kan de methadon in een onderhoudsdosis worden voorgeschreven, zodat er toch enigszins normaal geleefd kan worden. Zo wordt hij niet ziek en hoeft hij niet te stelen om aan geld te komen. Wanneer een verslaafde zonder heroïne komt te zitten, is er namelijk grote kans op criminaliteit. Om dit probleem tegen te gaan, besloot de regering gratis methadon te verstrekken. Het leek een ideaal middel om de verslaafde te helpen afkicken en om het probleem van roven en stelen tegen te gaan. Methadon wordt in ons land al zo’n dertig jaar aan verslaafden verstrekt.
Methadon heeft een aantal ‘voordelen’ boven heroïne: het kan in drank- of tabletvorm worden ingenomen, dus er is geen risico van besmette injectienaalden, er zitten geen ‘schadelijke’ vermengingsmiddelen in, zoals bij heroïne vaak wel het geval is. Bovendien is één keer per dag gebruiken genoeg. Heroïne werkt ongeveer 4 tot 6 uur, maar methadon kan wel 24 tot 30 uur werken!
Toch heb ik van alle heroïneverslaafden altijd hetzelfde gehoord: methadon is troep! Het is dan wel gratis, maar heroïne werkt lekkerder en vooral: als je met heroïne wilt stoppen, raak je weer verslaafd aan de methadon! Het lichamelijke afkicken van methadon is bovendien nog veel zwaarder dan van heroïne.
Al met al is het nog steeds de vraag of het methadon-experiment een succes is, of een pleister op een (naar mijn mening geïnfecteerde) wond. Natuurlijk zit de medische wetenschap soms met zijn handen in het haar. Er is een groep gebruikers die misschien zo gebonden is aan hun verslaving, dat er vooralsnog geen andere oplossing lijkt te zijn dan het aanbieden van methadon. Dat geeft ook minder overlast voor de samenleving. Toch ben ik van mening dat de arts die zich zou moeten bekommeren om het herstelproces van de verslaafde maar al te vaak is ingeruild voor een methadonverstrekkende hulpverlener. De verslaafde rolt van de ene verslaving in de andere en blijft vaak naast de methadon nog heroïne gebruiken om het gewenste gevoel (zijn ‘flash’) te behouden. Menig verslaafde gebruikt de methadon-tabletten om te verkopen. En wat wordt er van de opbrengst gekocht? Heroïne!
Ik sluit af met een citaat uit het Maandblad Geestelijke volksgezondheid , waar we met z’n allen eens goed over moeten nadenken. Hierin noemt de heer Jongsma methadon geen oplossing, maar: „Voor artsen is het middel een vertrouwde handeling en een compensatie voor machteloosheid. Voor leken is methadon een medicijn. Voor politici is het een middel om aan te tonen dat er iets wordt gedaan aan een groeiend probleem. Voor hulpverleners is het een magisch middel om contact op te bouwen en voor de gebruiker is het een veiligheid en een handelsobject.”